Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Οι κίνδυνοι του διαδικτύου στα παιδιά της εφηβείας



   
Είναι σε όλους μας γνωστό ότι το διαδίκτυο είναι η επανάσταση των καιρών ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο που μπορεί να μας ταξιδέψει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης μέσα σε λίγα λεπτά. Μας δίνει τεράστιες δυνατότητες πρόσβασης στο κόσμο της γνώσης της πληροφορίας, της ενημέρωσης αλλά και της επικοινωνίας. 


Αργά ή γρήγορα κάθε παιδί θα απευθυνθεί στο διαδίκτυο είτε για να αναζητήσει στοιχεία για μια εργασία του στο σχολείο, είτε για να παίξει είτε για να επικοινωνήσει με άλλους φίλους του. Θα μπει στο messenger, στο my space, στο facebook ή σε κάποιο άλλο δημοφιλές διαδικτυακό στέκι. Οι κίνδυνοι που παραμονεύουν μας απασχολούν όλους, γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτό το χρήσιμο έως απαραίτητο μέσο επικοινωνίας κρύβει παγίδες ακόμα και για εμάς τους ενηλίκους. Πόσο μάλλον για τα παιδιά.
Σε γενικές γραμμές ξέρουμε αρκετά βεβαίως για τους κινδύνους του διαδικτύου, αλλά η αλήθεια είναι ότι ακόμα κι εμείς που είμαστε ειδικοί, δεν έχουμε πλήρη εικόνα για τις πιθανές μακροπρόθεσμες αρνητικές επιπτώσεις του. Γνωρίζουμε δηλαδή τις θετικές, αλλά δεν μπορούμε να αποτιμήσουμε ακόμα τις αρνητικές. Ο λόγος είναι ότι οι σημερινοί 14χρονοι είναι η πρώτη γενιά στην Ελλάδα (και η δεύτερη σε χώρες σαν τις ΗΠΑ και τη Γαλλία) που αναθρέφεται κυριολεκτικά στο διαδίκτυο. Όπως δηλαδή το 1990 μιλούσαμε για τη γενιά που αναθρέφεται από την τηλεόραση, σήμερα πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε για τη γενιά που αναθρέφεται από τον υπολογιστή και το κινητό. Το μόνο που ξέρουμε με σιγουριά είναι ότι πρόκειται για μια γενιά ασταμάτητης επικοινωνίας,. Ακόμα και σε χώρες όπου το διαδίκτυο αποτελεί τρόπο ζωής για τη πλειοψηφία της νεολαίας ήδη από το 1995, η εικόνα είναι ασαφής ως προς το τι σημαίνει μακροπρόθεσμα για τον ψυχισμό των νέων αυτή η νέα μορφή διαρκούς επικοινωνίας μέσω συσκευών.
Τα παιδιά μπαίνουν στο διαδίκτυο για τόσο πολλούς λόγους, που μπορούν να είναι συνδεδεμένα διαρκώς. Σύμφωνα με έρευνες, τα παιδιά στην προεφηβεία και στην εφηβεία μπαίνουν στο ιντερνέτ για
- να μιλούν με τους φίλους τους
- να κάνουν σχέδια με την παρέα τους (π.χ. πού θα συναντηθούν το Σαββατοκύριακο)
- να παίξουν παιχνίδια ομαδικά ή ατομικά
Αλλά και
- για να βρουν ιδέες (για εργασίες, για ρούχα, για μόδα ή άλλους τομείς)
- για να κάνουν νέους φίλους
- για να φλερτάρουν
- να κάνουν φάρσες
- να πουν πράγματα που δεν μπορούν να πουν κατά πρόσωπο (π.χ. να πουν γραπτά στο κορίτσι ή στο αγόρι τους ότι θέλουν να τα χαλάσουν)
Ακόμα κι οι γονείς που έχουν ασχοληθεί με το διαδίκτυο, λοιπόν, στην συντριπτική πλειοψηφία τους δεν μπορούν να το δουλέψουν όπως τα παιδιά και δεν το γνωρίζουν στο ίδιο  βάθος με εκείνα. Το παιδί στην εφηβεία  θέλει να ανοίξει τα φτερά του για να πάει παντού ή απεναντίας θέλει να κρυφτεί από όσους ξέρει. Τρυπώνει στο διαδίκτυο και βρίσκεται ανά πάσα στιγμή σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη φορώντας όποια μάσκα επιλέξει τη συγκεκριμένη στιγμή. Θα συναντήσει εκεί άλλα παιδιά ή ενήλικες που επίσης φορούν τη μάσκα τους.
Όπως δείχνουν όλες οι διεθνείς έρευνες, τα σοβαρότερα και συνηθέστερα προβλήματα πηγάζουν από τις κοινότητες που διαμορφώνουν τα παιδιά δικτυακά.  Όταν μπαίνεις σε αυτές τις απρόσωπες και εξ αντικειμένου ανεύθυνες συντροφιές δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις πού θα σε οδηγήσουν. Αρκούν 2 φίλοι για να μπεις σε μια παρέα. Μέσα σε δύο ώρες, επειδή έχει υπολογιστεί ότι κάθε φίλος έχει άλλα 4 άτομα σαν άμεσες επαφές, και αυτά τα 4 άτομα έχουν από άλλα 4 επαφές το καθένα, αποκτάς σχεδόν αυτομάτως επαφή με 50 άτομα. Για αυτά τα άτομα δεν ξέρεις  ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ.
Πέρα από τους κινδύνους που είναι γνωστοί (π.χ. των παιδεραστών), υπάρχουν πιο συνηθισμένοι κίνδυνοι. Ένας από αυτούς πηγάζει από το γεγονός ότι τα παιδιά τείνουν να κάνουν συντροφιά με τα όμοιά τους ή με όσα θεωρούν όμοιά τους. Από τα 50 άτομα που θα γνωρίσει λοιπόν ένα παιδί μέσα σε λίγες ώρες, θα επιλέξει εκείνους  και εκείνες που νομίζει ότι του μοιάζουν ή που το γοητεύουν για οποιοδήποτε λόγο. Θα σχηματίσει με αυτά τα συγκεκριμένα και άγνωστα άτομα μια παρέα ομοίων και υπάρχει ο κίνδυνος να απομονώνεται μαζί τους, κλείνοντας τα αυτιά και τα μάτια στον έξω κόσμο –τον καθημερινό. Ένα παιδί με στοιχεία κατάθλιψης για παράδειγμα, θα βουλιάξει εύκολα σε μια παρέα του διαδικτύου με άτομα που ίσως πάσχουν κι εκείνα  από  κατάθλιψη ή  και με άτομα που έχουν  τάσεις αυτοκτονίας. Ένα  παιδί που θέλει να αδυνατίσει ενώ είναι ήδη αδύνατο είναι πιθανό ότι  θα ταιριάξει με άλλα κορίτσια που πιθανά πάσχουν από νευρογενή ανορεξία.
Το πρώτο βήμα λοιπόν είναι να αφουγκραζόμαστε καθημερινά το παιδί μας. Αν υπάρχει οποιοδήποτε πρόβλημα, δεν πρέπει να το αγνοήσουμε. Πρέπει «να το κοιτάξουμε» όπως θα διερευνούσαμε ένα άλλο πρόβλημα υγείας και όχι να περιμένουμε να περάσει. Αν το παιδί με το οποιοδήποτε πρόβλημα βρει ανάλογες συντροφιές στο διαδίκτυο, το πρόβλημα αυτό μάλλον θα επιδεινωθεί.  Δηλαδή, αν και υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες η δικτυακή ταυτότητα βοήθησε εσωστρεφή παιδιά να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, συνήθως συμβαίνει το αντίθετο: η δικτυακή κοινότητα ενισχύει την εσωστρέφειά τους, τα κάνει να πλάθουν φανταστικούς χαρακτήρες και δεν τα οπλίζει  κατάλληλα ώστε  να βγουν στην καθημερινότητα και να την αντιμετωπίσουν.

Πολλοί γονείς εφησυχάζουν επειδή ξέρουν τους βασικούς κινδύνους και προμηθεύονται ανάλογα προγράμματα. Καλύπτονται όμως μόνον ως προς αυτά τα συγκεκριμένα. Άλλοι είναι ήσυχοι  επειδή έχουν τον υπολογιστή στο σαλόνι και νομίζουν ότι μπορούν να παρακολουθήσουν τι ακριβώς κάνει το παιδί τους στο διαδίκτυο.  Το 70% των γονέων πιστεύει ότι ξέρει τι κάνει το παιδί στον υπολογιστή του. Το 70% των παιδιών δηλώνει ότι οι γονείς του δεν έχουν ιδέα. Είναι προφανές ότι κάνει λάθος ο ένας από τους δύο. Δυστυχώς, κάνει λάθος ο γονιός. Δεν έχει στην πραγματικότητα τρόπο να ξέρει όσα νομίζει ότι ξέρει.

Οι γονείς πρέπει να δίνουν στο παιδί  να καταλάβει ότι μπαίνοντας στο διαδίκτυο, δεν πρέπει να ξεχνιέται, αλλά να συναισθάνεται ότι βγαίνει από τον κλειστό προφυλαγμένο χώρο του σπιτιού του –τον χώρο στον οποίο οι άλλοι τριγύρω του έχουν πρόσωπα. Εκεί που «πάει» πατώντας πλήκτρα συναντά παιδιά ή ενήλικες που κρυμμένοι στην ανωνυμία τους λένε και κάνουν όσα δεν τολμούν να κάνουν στην καθημερινή ζωή με την επίσημη ταυτότητά τους. Η σωστή έκφραση –πείτε στο παιδί- είναι ΒΓΑΙΝΩ στο διαδίκτυο.
Το παιδί πρέπει να συναισθάνεται ότι το πληκτρολόγιο ανοίγει μια πόρτα που το βγάζει σε μια τεράστια πλατεία με εκατομμύρια περαστικούς. Δεν έχει τρόπο να επιλέξει με ποιους θα τύχει να μιλήσει,  δεν ξέρει ποιοι πραγματικά είναι, τι πρεσβεύουν, αν είναι αξιόλογοι για να τους υπολογίσει, αν είναι κακόβουλοι, αν είναι επικίνδυνοι ή απλά επιπόλαιοι: είναι άγνωστοι περαστικοί. Το παιδί πρέπει να ξέρει ότι βγαίνει στο διαδίκτυο και εκτίθεται. Δεν είναι πια στο σπίτι του και δεν έχει τρόπο να ελέγξει το περιβάλλον του. Πρέπει να θεωρεί δεδομένο ότι εκεί θα συναντήσει και κακοπροαίρετα άτομα  Πρέπει λοιπόν  και να μάθει και να αμύνεται. Όπως πρέπει να ξέρει να τα βγάζει πέρα με όσους τον ή την παρενοχλούν στο σχολείο, πρέπει οι γονείς να του διδάξουν και ανάλογες αντιδράσεις σε όσους κάνουν κάτι αντίστοιχο εκ του ασφαλούς με το πληκτρολόγιό τους, χαμένοι πίσω από την ανωνυμία τους. Αυτός που τα κοροϊδεύει έχει το πρόβλημα. Όχι το παιδί που γίνεται στόχος. Οι γονείς όμως αυτό πρέπει να το αποδείξουν στο παιδί με μια σειρά από επιχειρήματα. Διαφορετικά πρέπει να ξέρουν ότι τα γραπτά μηνύματα έχουν μια ιδιαίτερη βαρύτητα. Είναι χειρότερο να σε χαρακτηρίζουν γραπτά ως «ηλίθιο» μέσα στην δική σου οθόνη μάλιστα (μέσα στο ίδιο σου το σπίτι) παρά να σου λένε προφορικά την ίδια λέξη στην αυλή του σχολείου.
Είμαι υπέρ της αστυνόμευσης; Όχι. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να παραφυλάμε το παιδί μας κάθε φορά που ανοίγει τον υπολογιστή στο σπίτι ή να κοιτάμε μετά το ιστορικό (εξάλλου ξέρουν και το σβήνουν) ή να  «ψαρεύουμε» πληροφορίες σαν ντετέκτιβ όταν μπαίνει στο διαδίκτυο στο σπίτι ενός φίλου του ή στο ιντερνέτ καφέ. Ο γονιός πρέπει να παίζει το ρόλο του γονιού και όχι του αστυνομικού. Σαν γονιός όμως, από τη στιγμή που το παιδί του περνά πολλές ώρες στο διαδίκτυο, πρέπει κι εκείνος να αναμιχθεί  πιο ενεργά. Πρέπει να μπει μερικές φορές στο facebook ή στο myspace και το  messenger. Δεν μπορεί να μην έχει ιδέα για τον κόσμο που αγκαλιάζει το παιδί του. Σίγουρα δεν θα μάθει όσα ο έφηβος, αλλά η ενασχόλησή του μπορεί να ζεστάνει την μεταξύ τους σχέση και να μικρύνει λίγο το χάσμα των γενεών που τους χωρίζει.
Σημαντικός κίνδυνος είναι και η κάπως επιφανειακή κοινωνικοποίηση του διαδικτύου. Ένα παιδί που έχει ήδη προβλήματα έκφρασης και είναι απομονωμένο, μπορεί να προσκολληθεί στον υπολογιστή επειδή αυτός του προσφέρει διέξοδο. Νομίζει ότι έτσι αποκτά επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Αυτό όμως αποτελεί συνήθως ψευδαίσθηση. Συχνά η απρόσωπη επικοινωνία το απομονώνει πιο πολύ, γιατί επειδή ακριβώς βρίσκει επαφές χωρίς αληθινό πρόσωπο, δεν προσπαθεί να τροποποιήσει τη συμπεριφορά του ώστε να αποκτήσει και ζωντανές επαφές στο σχολείο ή στη γειτονιά του, να δομήσει δηλαδή πραγματικά κοινωνικές σχέσεις πρόσωπο με πρόσωπο. Επιπλέον, επειδή ακριβώς δεν έχει φίλους, ίσως μπει στον πειρασμό να αρχίσει να γνωρίζει φίλους μέσω διαδικτύου και να οδηγηθεί σε «τυφλά ραντεβού» με επικίνδυνα άτομα.Ο γονιός πρέπει να ρωτά διακριτικά το παιδί του κάθε φορά που θα βγει ασυνόδευτο έξω με μια παρέα, με ποιους θα συναντηθεί και από πού τους ξέρει. Πρέπει επίσης να φροντίζει για την κοινωνικοποίηση του παιδιού του ώστε να μειώσει προκαταβολικά την εξάρτηση του εσωστρεφούς παιδιού από το διαδίκτυο.
Άλλος κίνδυνος είναι να διαμορφωθεί στρεβλά η προσωπικότητά του εφήβου και να ετεροπροσδιοριστεί αυτή σε ακραίο σημείο. Καθώς δηλαδή το παιδί μπαίνει στην εφηβεία και αρχίζει να δομεί την προσωπικότητά του, η επίδραση της οικογένειας τίθεται σε αμφισβήτηση και ενισχύεται η επιρροή των συνομηλίκων. Σε αυτή την μεταβατική φάση συμπίπτει να ορμά στη ζωή του και ο κόσμος του ιντερνέτ, όπου το παιδί συναντά (ή νομίζει ότι συναντά) πολλούς συνομήλικούς του. Όμως το παιδί είναι ακόμα  αδιαμόρφωτο, ευάλωτο ή αναποφάσιστο. Μπορεί λοιπόν να αρχίσει να  ενσαρκώνει ρόλους που δεν θα ενσάρκωνε ποτέ στην πραγματική του ζωή.  Όταν δημοσιοποιεί αυτή την πλευρά της προσωπικότητάς του, εισπράττει και ανάλογα σχόλια και απαντήσεις από άλλα παιδιά ή ενήλικες. Αν αυτός ο ρόλος είναι ελκυστικός, τότε το παιδί βρίσκει υπολογίσιμη ανταπόκριση και έτσι ενισχύεται η συγκεκριμένη persona. Πλέκεται σιγά-σιγά ένα δεύτερο «εγώ»  που σίγουρα του προκαλεί σύγχυση. Ένα 14χρονο κορίτσι που φωτογραφήθηκε προκλητικά και έβαλε τη φωτογραφία του στο διαδίκτυο, φτάνει στο σημείο να αναρωτιέται στην προκειμένη πραγματική περίπτωση του παραδείγματος  «ποια από τις δύο κοπέλες είμαι στ’ αλήθεια;» Είμαι το 14χρονο καλό, μετρημένο  κορίτσι που παίρνει συχνά καλούς βαθμούς στο σχολείο ή το κορίτσι που βάφτηκε ένα βράδυ σαν 20χρονη φωτογραφήθηκε κρυφά με τα εσώρουχά του σε πολύ προκλητική στάση  για το facebook και έχει ήδη θαυμαστές που την πολιορκούν ερωτικά;
Αν δεν είχε εκτεθεί βάζοντας τις φωτογραφίες στο διαδίκτυο το παιδί αυτό δεν θα είχε τη δυνατότητα να δοκιμάσει με τόση ευκολία  την δεύτερη ταυτότητά του,  της πορνοστάρ. Αυτή η «πτυχή» δεν θα αποκτούσε οντότητα και βαρύτητα. Το κορίτσι το άβαφο και συνηθισμένο στη ρουτίνα του δεν πολιορκείται από κανέναν. Όμως  αισθάνεται ότι είναι επιθυμητό ως «πορνοστάρ». Αντιμετωπίζει λοιπόν ένα ψευδοδίλλημα. Πρέπει να αποφασίσει αν θα είναι το καλό μετρημένο κορίτσι ή «η άλλη». Και σε αυτή την αγωνία του, δεν έχει κανέναν να το συμβουλέψει –οι γονείς δεν ξέρουν τίποτα. Οι γονείς πρέπει να έχουν κατά νου ότι το παιδί τους στην εφηβεία προβληματίζεται για πολλά και ακραία στοιχεία της προσωπικότητάς του και πρέπει να το βοηθούν να τα τακτοποιεί ήρεμα και αβίαστα στη σωστή τους θέση.
Αν το παιδί εμπλέκεται με «προβληματικές συντροφιές» στο διαδίκτυο, πρέπει οι γονείς να προσπαθήσουν να το πλησιάσουν και παράλληλα να εμπλουτίσουν την καθημερινή συντροφιά του με συνομήλικά του άτομα που έχουν υγιή προσέγγιση για τα επίμαχα ζητήματα. Αν το παιδί αντιδρά έντονα σε οποιαδήποτε προσπάθεια προσέγγισης, ίσως πρέπει να μιλήσουν με ειδικό.
Σε ειδικό πρέπει να απευθυνθούν και αν το παιδί παρουσιάζει την διαταραχή  εξάρτησης από το διαδίκτυο. Είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα που μπορεί να ξεκινήσει σταδιακά χωρίς να το αντιληφθείτε. Δεν πρέπει να πανικοβάλλεστε πάντως και να νομίζετε  ότι το παιδί έχει εξάρτηση μόνον και μόνον επειδή παίζει πολλή ώρα παιχνίδια. Θα πρέπει να συνάδουν και άλλα συμπτώματα, όπως:
- η ενασχόληση με τον υπολογιστή να είναι η κεντρική και βασική δραστηριότητα της καθημερινότητάς του,
- να μην έχει συναίσθηση του χρόνου που απασχολείται με τον υπολογιστή,
- να εγκαταλείπει καθημερινές δραστηριότητες για χάρη του ιντερνέτ (π.χ. παρέες, φίλους),
- να απομονώνεται,
- να παραμελεί το σχολείο του
- να πέφτουν οι βαθμοί του,
- να ξεχνά να κάνει μπάνιο,
- να λειτουργεί πολύ νευρικά όταν του επισημαίνετε το ζήτημα και να προσπαθεί να παρουσιάσει διαφορετική εικόνα,
- να θυμώνει όταν κάποιος τον διακόπτει την ώρα που κάθεται στον υπολογιστή,
- να έχει πει και μόνος του ότι πρέπει να βρει τρόπο να μειώσει τις ώρες που περνά στον υπολογιστή αλλά να δείχνει ότι δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του όσον αφορά το χρόνο,
- να δείχνει εκνευρισμό ή κατάθλιψη όταν δεν παίζει στον υπολογιστή κ.λπ.
Συχνά παρατηρείται και συννοσηρότητα όπως κατάθλιψη, σύνδρομο υπερκινητικότητας και ελλειμματικής προσοχής, διαταραχές ελέγχου των παρορμήσεων κ.λπ. το η κατάχρηση αλκοόλ και άλλων ουσιών, κατάθλιψη, κλπ.
Επειδή λοιπόν οι κίνδυνοι είναι πολλοί, θα έλεγα προς τους γονείς να κάνουν ό,τι μπορούν για να προφυλάξουν τα παιδιά τους αλλά και στα παιδιά θα συνιστούσα να προφυλάξουν τον εαυτό τους
Προς τα ΠΑΙΔΙΑ
-Αν σε κάποιες δικτυακές συζητήσεις σας παρενοχλούν  ή ενορχηστρώνουν κάτι αρνητικό εναντίον σας, πρέπει να αμυνθείτε.
- Δηλώστε ότι περιφρονείτε όσους σας προσβάλλουν και αποφύγετέ τους όπως θα τους αποφεύγατε και στο δρόμο. Κινητοποιείστε εναντίον των κακόβουλων και τα άλλα μέλη της δικτυακής συντροφιάς σας. Αν τους απομονώσετε όλοι μαζί, η ιστοσελίδα σας θα καθαρίσει.
-Αν στις ιστοσελίδες που πάτε μιλούν διαρκώς για δυσάρεστα γεγονότα ή για θάνατο, για μίσος και θλίψη, φύγετε από εκεί. Η πικρία που σταλάζει στην ψυχή σας όσο μένετε εκεί, δεν είναι καθόλου ασήμαντη. Αυτός ο χώρος ασκεί επάνω σας βαθιά επίδραση και επηρεάζει τη ζωή σας.
-Μη νομίζετε ότι όποιος δηλώνει 15χρονος είναι πράγματι έφηβος και γενικά μην εμπιστεύεστε κανέναν συνομιλητή για τον οποίον δεν ξέρετε τίποτε άλλο από ένα κωδικό όνομα ή από μια φωτογραφία που δεν ξέρετε καν αν είναι δική του. Από την άλλη μη μπείτε στον πειρασμό να γνωριστείτε με αυτό το άτομο για να διαπιστώσετε αν είναι όντως αυτό που περιγράφει. Αν θέλετε να γνωριστείτε με κάποιους προσωπικά, συζητήστε το πρώτα με τους γονείς σας ή πάντως με κάποιον μεγαλύτερό σας που του έχετε εμπιστοσύνη
-Όταν μπαίνετε στο διαδίκτυο να μην ξεχνάτε ότι ουσιαστικά βγαίνετε έξω στο δρόμο και μάλιστα ότι βρίσκεστε σε μια γειτονιά που δεν την ξέρετε. Η ιστοσελίδα ή το blog είναι σαν μια κεντρική πλατεία σε μια πρωτεύουσα. Είστε έξω και είστε μόνοι. Δείξτε σε όλους την εμπιστοσύνη που θα δείχνατε σε  έναν ξένο ενήλικα που συναντάτε στο δρόμο και έρχεται να σας πιάσει κουβέντα. Σίγουρα σε αυτόν θα είσαστε καχύποπτοι. Γιατί λοιπόν να είστε πιο ανοιχτοί και θετικοί σε έναν 30χρονο που γράφει στο blog  ότι  είναι 14χρονος; Έχετε τρόπο να ξέρετε ποιος πραγματικά είναι;
-Μην απομονώνεστε σε συγκεκριμένες δικτυακές συντροφιές. Αν περνάτε πολλές ώρες στο διαδίκτυο, προσπαθήστε να τον ξοδεύετε σε ποικιλία κοινοτήτων και να μην περνάτε όλο το χρόνο σας μόνον σε μια δικτυακή κοινότητα. Μην στέκεστε στάσιμοι σε μια κοινότητα που έχει μόνον ένα ενδιαφέρον –π.χ. μιλά διαρκώς για τη δίαιτα  και δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο.
Να θυμάστε πάντα ότι σε κάθε δυσκολία σας ο καλύτερός σας σύμβουλος είναι εκείνος που σας αγαπά. Μπορεί να μην είναι 14 ή 17 ετών και να μην «googlάρει» διαρκώς όπως η συντροφιά σας, ίσως δεν ξέρει να κατεβάζει βίντεο και τραγούδια σαν εσάς και συχνά τσακώνεστε, αλλά μην ξεχνάτε ότι οι γονείς είναι τα μοναδικά πλάσματα σε όλο τον κόσμο που απλώνουν το χέρι τους να πιάσουν το δικό σας ακόμα κι όταν εσείς μετά από έναν καβγά τους γυρνάτε την πλάτη. Αυτοί είναι πάντα εκεί για τη στιγμή που θα τους χρειαστείτε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου